Magdalena Lazar, Coco de mer, wystawa w BWA ZBK

Dryfowały od brzegu do brzegu na długo zanim prądy morskie zaczęły przenosić wyspy plastiku. Nikt nie wiedział, skąd pochodzą, tym mocniej rozpalały więc wyobraźnię. Z czasem wiedza ekspercka zastąpiła wszelkie domniemania, włącznie z tymi o ich szatańskim pochodzeniu. Nasionom przydano taksonomiczną tożsamość, odkrywszy ich związek z jedną z najrzadziej występujących palm na świecie, lodoicją seszelską, zwaną także coco de mer.
Ze względu na swoją formę, nasiona coco de mer porównywane są do pięknych pośladków lub kobiecych bioder. Te krągłe kształty pozostawiają daleko w cieniu pupę JLo z jej słynnym wielomilionowym ubezpieczeniem. Z nasiona coco de mer bez trudu wykonać można model Wenus z Willendorfu w stylu DIY, zwłaszcza gdy ma się wprawę w robieniu kasztaniaków.

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Widok wystawy, Magdalena Lazar, „Coco de mer”, BWA ZBK, fot. Michał Maliński

Magdalena Lazar rozbija bank nasion, by stworzyć rizomatyczną sieć bez początku i końca. Dryfująca w przestrzeni galerii instalacja staje się punktem wyjścia do refleksji nad problemami społecznymi związanymi z reprodukcją ludzkiego życia oraz zarządzaniem środowiskiem. Artystka zestawia szemrane interesy państw i korporacji z odwiecznym porządkiem natury, by zastanowić się, w jakim stopniu dostosowanie zjawisk populacyjnych do procesów ekonomicznych, o którym pisał Foucault, uznać można za kluczowy element współczesnej biopolityki.
Co, jeśli zdanie „inne pakty są możliwe” zwieńczyć kropką, a nie znakiem zapytania?