Aktualności kronika Tadeusz Zych

Wsiołkowskiego stwarzanie świata

Adam Wsiołkowski, Nie-obecność B – 86 × 100 cm, olej, akryl, płótno, 1997

Miejsce: Muzeum Historyczne Miasta Tarnobrzega
Czas: 19.09 – 24.10.2021

Z czego lepi ten swój świat Wsiołkowski? Gliną jest mu linia, kontrast i kolor. Metodą – zasady geometrii. Jednak najważniejsza jest myśl – pomysł. Artysta nie stwarza swego świata ex nihilo: wszak nie może udawać, iż żyje w próżni. W dziele tworzenia wykorzystuje zarówno otaczającą go rzeczywistość (miasto, w którym żyje, siebie, znajomych, psa Felka), jak i wcześniejsze doświadczenia innych artystów. Znaki, figury geometryczne, ale także formy niegeometryczne przybierają ukochane przez artystę kształty, które są najważniejszym znakiem rozpoznawczym jego malarstwa. Chaos przekształca w Kosmos. Uporządkowany świat jego obrazów daje poczucie bezpieczeństwa, ale też dozę jakiegoś niepokoju.

Demiurg

Artysta, tworząc swoje dzieła, nie tyle czyni – w myśl boskiej obietnicy – ziemię poddaną, ile realizuje podszept rajskiego szatana, chcąc stać się alter ego Boga-Stworzyciela.

Ruch

Stworzony przez Wsiołkowskiego świat, podobnie jak ten go otaczający, jest w nieustannym ruchu. On żyje. Jednak ruch ten jest nie tylko oznaką życia, wskazuje również, iż proces stwarzania świata przez artystę nie został zakończony. Mimo iż zbliżył się do ideału, to jednak go nie osiągnął. To niedopowiedzenie wydaje się największą siłą malarstwa Wsiołkowskiego. Ono wprowadza nas także w jego metafizyczny wymiar.

Tajemnica

W większości prac artysty obecne są charakterystyczne płomykowate formy nazwane przez niego samego UPO (Unidentified Painted Object – Niezidentyfikowany Obiekt Namalowany). Ich obecność przypomina mi trochę rolę Artura Barcisia w Dekalogu Kieślowskiego. Sprawiają, iż – z pozoru bardzo chłodne w swej geometryzacji – obrazy Wsiołkowskiego zyskują nowy wymiar. Płomykowe obiekty są z innego (idealnego?) świata, do którego artysta dąży, mając wszak świadomość, iż go nie osiągnie.