„Siedem źródeł” – schronienie w drodze

Recenzja pracy magisterskiej Pani Tatiany Kokot Schronienie w drodze – analiza schronisk turystycznych (praca pisemna) i „Siedem źródeł” – schronienie w drodze (praca projektowa)

Praca magisterska Pani Tatiany Kokot składa się z opracowania teoretycznego pt. Schronienie w drodze – analiza schronisk turystycznych oraz opracowania projektowego pt. „Siedem źródeł” – schronienie w drodze.

W części teoretycznej Pani Tatiana podejmuje dokładną analizę schronisk turystycznych: wychodząc od definicji słowa „schronisko”, przywołuje cechy schronisk turystycznych, zwracając uwagę na ważne dla niej aspekty lokalizacji tego typu obiektów z dala od zabudowań, w otoczeniu przyrody, oraz otwartość na przyjmowanie gości. Porusza zagadnienia związane z różnymi typami schronisk: znajdującymi się w miastach czy przy szlakach turystycznych, schronisk młodzieżowych i domów wycieczkowych, domów pielgrzyma, zauważając, że łączy je wszystkie niskobudżetowy charakter, przystępność, samoobsługa. W dalszej części pracy Dyplomantka zastanawia się, czym jest schronienie dla przybywających turystów, wyjaśniając, że dla każdego staje się czymś innym – miejscem w drodze, osadzonym w czasie wędrówki – odpoczynkiem, ukojeniem, wsparciem, wytchnieniem, snem, posiłkiem, przystankiem, oddechem. W związku z lokalizacją projektowanego obiektu we wsi Wojciechów, na trasie pielgrzymek do Częstochowy, Pani Tatiana nadaje pielgrzymom status turystów – po analizie definicji obu słów dochodzi do wniosku, że pielgrzym jako ten, który wędruje, jest turystą, może nawet w głębszym znaczeniu, ponieważ przeżywa swoją podróż w wymiarze duchowym. Z wybranym miejscem wiążą się różne legendy, przypowieści, które dodają mu aury tajemniczości i wyjątkowości – uroczysko Siedem Źródeł osadzone jest mocno w mentalności mieszkańców, a Dyplomantka po analizie naukowo-historycznej miejsca postanawia zachować jego tożsamość i zaproponować obiekt, który nie będzie konkurował z otoczeniem, ale stanie się jego uzupełnieniem. Najważniejsze jest tu jezioro, którego nieruchoma tafla wody odbija rosnące wokół sosny; powielenie rzeczywistości wzmacnia siłę wyrazu tego miejsca. Analiza brzegów jeziora pozwala Dyplomantce wybrać odpowiednią lokalizację obiektu o funkcjach noclegowych i rekreacyjnych. W zależności od zróżnicowania potrzeb gości wnętrze obiektu zapewnia: pokoje sypialne, miejsce na bagaże, łazienki, recepcję, część barową i rekreacyjną. Otwarte części wspólne oferują zorganizowane zajęcia dla różnych grup wiekowych dedykowane okolicznym mieszkańcom, co dobrze uzupełnia funkcjonowanie obiektu w czasie, kiedy nie korzystają z niego turyści. Dzięki temu Schronienie w drodze pozostaje ciągle „żywe” i staje się doskonałą odpowiedzią na zdiagnozowany przez Dyplomantkę brak tego typu przestrzeni w okolicy. Zaprojektowany dwupoziomowy obiekt ma powierzchnię 1985 m², z czego 605 m² to tarasy. Kształt obiektu wynika z kształtu jeziora i nachylenia terenu od strony wschodniego brzegu; zsynchronizowany z tym nachyleniem jest spadek dachu, przez co obiekt harmonijnie wnika w naturę. Budynek wewnątrz podzielony został na siedem segmentów wyznaczonych między ścianami nośnymi, a taras – zrównany z poziomem ziemi – okala trzy z czterech ścian zewnętrznych budynku. Dobrym rozwiązaniem w duchu projektowania ekologicznego jest umieszczenie sadzawki w tarasie na wody opadowe, panele fotowoltaiczne na dachu zapewniające energię elektryczną potrzebną do zasilania sprzętów wewnątrz obiektu, ogrzewania i ciepłej wody. Zastosowanie dużej ilości przeszkleń pozwoliło wizualnie powiązać wnętrze pawilonu z otaczającą go naturą; ponadto refleksyjność szkła nawiązuje do refleksyjności tafli wody. Przestrzenie otwarte są na tyle otwarte, że pozwalają na odczucie przebywania w środku lasu, mimo że jest się we wnętrzu. Pawilon wykonany jest w całości z drewna, głównie dębowego, którego odcienie dostosowane są do osiągnięcia konkretnego nastroju we wnętrzu – w strefach prywatnych, pokojach sypialnych, drewno jest najciemniejsze – scala się to z ideą bezpiecznego, przytulnego schronienia na noc. Wąska gama materiałowa i kolorystyczna pozwala osiągnąć naturalny, niewymuszony charakter obiektu, wpisując go w otoczenie o podobnej kolorystyce. Pani Tatiana zwraca uwagę na zmienność w odbiorze charakteru obiektu w zależności od pory roku i oświetlenia, co jest bardzo ważnym aspektem w projektowaniu i świadczy o świadomym podejściu Dyplomantki do problematyki projektowania wnętrz. Otwarte i przeszklone części budynku zwrócone są w kierunku południowym i południowo-zachodnim, co zapewnia im dostęp do światła naturalnego w ciągu dnia, a także spektakl cieni wędrujących we wnętrzu. W razie zbyt silnego operowania słońca przewidziana została możliwość zasłonięcia przeszkleń kotarami lub systemem folii elektrycznych. Oprawy oświetleniowe zaproponowane przez Panią Tatianę równomiernie oświetlają przestrzeń: zarówno oświetlenie techniczne, jak i dekoracyjne niemal niezauważalnie znaczą swoją obecność. Ciemniejsze strefy zostały oświetlone liniowo ledem, techniczne posiadają dobrze przemyślany system opraw halogenowych, a dekoracyjne wydobywają piękno drewna – całość projektu pod względem oświetlenia przemyślana jest bardzo spójnie i logicznie. W strefie wejściowej Pani Tatiana zaprojektowała ladę recepcyjno-barową skomponowaną z różnych gatunków drewna i dostosowaną wymiarami do pełnionych funkcji. Lustra marki Zięta Design odbijają kadry wnętrza w niestandardowy sposób, nadając przestrzeni lekkości. Elementy wyposażenia wnętrza – drewniane ławy i stoły – sprzyjają integracji; pozostałe elementy wyposażenia dobrane są przez Dyplomantkę precyzyjnie i wpisują się w charakter schroniska; wyposażenie łazienek jest harmonijne i syntetyczne – stanowią one dzięki temu kontynuację pozostałych wnętrz. Na pochwałę zasługuje umiejętność holistycznego i bardzo spójnego myślenia projektowego, dzięki czemu powstał projekt bardzo syntetyczny, a wąska gama materiałowa i odpowiednio dobrane wyposażenie sprawiają, że obiekt staje się cichym i bezpiecznym schronieniem na życie wędrowca, pielgrzyma turysty. Udało się tu Pani Tatianie stworzyć obiekt, który nie tylko wpisuje się w otoczenie, ale też się nie narzuca, tylko towarzyszy człowiekowi.

Projekt dyplomowy dowodzi rozumienia problematyki, trafności sformułowania i rozwiązania problemu projektowego, i oceniam go bardzo dobrze. Opracowanie jest kompletne, czytelne, przemyślane technologicznie i plastycznie, zawiera szeroką bibliografię. Praca dyplomowa spełnia warunki pracy magisterskiej i oceniam ją pozytywnie. Proszę komisję także o pozytywne jej przyjęcie.