Od mody trzymam się z daleka. Rozmowa z Krzysztofem Musiałem
Agnieszka Jankowska-Marzec
Paweł Orłowski, Przeszłość Przyszłości
Muzeum ASP i korytarze gmachu głównego Akademii, Kraków
9.12.2020 – 30.05.2021
Kuratorki: Ewa Janus, Magdalena Szymańska
Medyceusz, blacha lakierowana, spawana, 2020 (obiekt zestawiony z XIX wiecznym odlewem gipsowym ze zbiorów Muzeum ASP -
Lorenzo di Piero de’ Medici - oryginał autorstwa Michała Anioła znajduje się w kaplicy Medyceuszy w bazylice san Lorenzo we Florencji)
Medyceusz, blacha lakierowana, spawana, 2020
Veni, Vidi, Vici - tiny, odlew z brązu, 2019
Przeszłość Przyszłości, odlew z brązu, 2020
Przeszłość Przyszłości, odlew z brązu, 2020
Druga odsłona wystawy rzeźby Pawła Orłowskiego w Galerii Wydziału Rzeźby, 20.01 – 19.02.2021
„Każda dobra sztuka zawiera zarówno elementy abstrakcyjne, jak i nadrealistyczne, podobnie jak zawierała czynniki klasyczne i romantyczne – ład i zaskoczenie, intelekt i wyobraźnię, to co świadome i nieświadome” (Henry Moore). Ten właśnie cytat wydaje mi się stosownym wprowadzeniem w artystyczny świat Pawła Orłowskiego, którego twórczość łączy w sobie pozornie sprzeczne inspiracje formalne i ideowe. Z jednej strony, artysta pozostaje wierny akademickiej tradycji figuracji, czerpiącej natchnienie z dorobku mistrzów renesansu, z drugiej – swobodnie porusza się w świecie wirtualnej botyki, odkrywając, wydawałoby się nieograniczone, możliwości cyfrowego modelowania. Zajmują go więc tematy uniwersalne: niezliczone warianty postaci spoczywającej, w ruchu, jeźdźca – te ostatnie zwłaszcza stanowiące udaną próbę znalezienia współczesnej formuły pomnika konnego. Artyście bliskie jest, w duchu postmodernistycznej przekory, posługiwanie się pastiszem, cytatem, swobodne komponowanie form i znaczeń, będące świadectwem przebytej przez niego drogi: od form „zdejmowanych” bezpośrednio z ciała modela (odlewów), po projektowane na ekranie komputera zgeometryzowane, zwięzłe elementy, z których już ręcznie konstruuje swoje rzeźby. Paweł Orłowski ma też świadomość, podobnie jak cytowany już na wstępie Henry Moore, „że w rzeźbie wielką rolę odgrywają czynniki asocjacyjne, psychologiczne. Prawdopodobnie sens i znaczenie samej formy zależy od niezliczonych skojarzeń uwarunkowanych historią człowieka”. Do ich poszukiwania, samodzielnego odkrywania, zaprasza więc widzów na swoich kolejnych wystawach…
