Gabriela Rosenzweig, Niech nikt spośród nas się nie wyróżnia, wystawa w Shefter Gallery

Siedzieli w pokoju „pejzażowym”, na pierwszym piętrze obszernego, starego domu na Mengstrasse, który firma „Jan Buddenbrook” nabyła w swoim czasie i gdzie rodzina niedawno właśnie zamieszkała. Na grubych, elastycznych tapetach, rozpiętych w pewnej odległości od ścian, widniały wielkie pejzaże, delikatne w kolorycie.

(Tomasz Mann, Buddenbrookowie. Dzieje upadku rodziny)

Jesteśmy w salonie majętnej burżuazji.
Salon ów, tak ważny i znany wcześniej również w Krakowie, był miejscem reprezentacji, socjalizacji, „bywania”, prezentowania się, spotkań świata interesów i polityki ze światem artystycznym.
Pełno tu pięknych, wysmakowanych przedmiotów, mebli, tkanin. I wreszcie obrazów. Artystyczne aspiracje domowników mieszają się z ich rodzinnymi pamiątkami i artefaktami z przeszłości.
Bukoliczne pejzaże, heroiny z eposów, nimfy i putta, oprawione w złoto zwierzęce poroża.
Salon to scena. Wydarzenia w nim się odbywające to widowisko, w którym ludzie z tej klasy społecznej nieustannie występują.
Rola kobiety w salonie także była szczególna. Była jego organizatorką, ale również sama jednym z jego pięknych obiektów. Wszak wszystko należało do pana domu.
Gabriela jest tu i gospodynią salonu, i autorką niemal wszystkich znajdujących się w nim przedmiotów.
Jesteśmy w salonie Gabrieli Rosenzweig. Jesteśmy w jej marzeniu. Artystka zabiera nas w szczególną podróż, udaje się bowiem do harmonijnej krainy piękna. Zanurzeni w pięknym bezczasie, wodzimy oczami po jej obrazach, tkaninach, tapetach, meblach. Splendid isolation: nie będziemy chcieli opuścić tych wnętrz. Jest „edel”, szlachetnie i z nutą ekstrawagancji. Takie spotkanie bohemy i burżuazji musi smakować.
Literacką inspiracją dla artystki są Buddenbrookowie, wielka epicka saga rodzinna autorstwa Tomasza Manna, opowiadająca koleje losów bogatej rodziny kupieckiej z Lubeki.
Gabriela nie tyle odtwarza dosłownie ich salon, ile buduje jego artystyczną atmosferę. To wnętrze, gdzie eskapistyczną furtką ucieczki ze świata codziennych powinności wobec rodziny i społeczeństwa jest właśnie piękno, niekiedy naiwne, idylliczne, powierzchowne. Dla większości członków rodzinny to niemal ich klasowa powinność, dla nielicznych z nich – ratunek i wielka namiętność.
Za Schopenhauerem, którego słowa są tytułem tej wystawy, i który niezwykle silnie wpłynął na młodego Manna, szczególnie za sprawą dzieła Świat jako wola i przedstawienie: „Wielka przewaga duchowa izoluje człowieka bardziej niż cokolwiek innego i sprawia, że przynajmniej po cichu jest znienawidzony”.
Artystka zapełnia salon swoimi obrazami, meblami, tkaninami i tapetami. Perski dywan wygłuszy nasze kroki. Tu sobie odpowiemy, czy naszym miejscem jest salon, czy przestrzeń poza nim. Piękno z pewnością jest kuszące.

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski

Shefter Gallery 2021, fot. Rafał Korzeniowski