Filip Bruchnalski, Reach the Beach

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski

Reach the Beach to wystawa o surfowaniu – ale nie dosłownym, chociaż też. O falach, które niosą nas – raz po wodzie, raz w sieci.
Oba rodzaje surfowania są w pewien oczywisty sposób podobne, jednocześnie będąc swoim zaprzeczeniem. Pierwsze z nich to kontakt z naturą – wiąże się z wysiłkiem fizycznym, długim przygotowaniem i nie zawsze satysfakcjonującym efektem, jednak na koniec przynosi wyciszenie. Natomiast wpuszczenie się w świat rolek nakręca. Po każdej przychodzi następna i następna, aż do momentu, gdy ma się tego zupełnie dość.
Szukanie brzegu staje się metaforą miejsca, gdzie można „wysiąść” z nieskończonego feedu, uciec od lansu, przypomnieć sobie, że nie wszystko musi mieć cel.

Na wystawie pojawia się też wątek słodyczy i bajki o Jasiu i Małgosi. Konsumpcja treści, szukanie szybkiej dopaminy, jest jak bycie karmionym przez czarownicę słodyczami – jednak próby odwrócenia sytuacji są skazane na porażkę. Nie chodzi o próbę odcięcia się od telefonu, z którym współistniejemy, ale – jak Jaś w chatce czarownicy – o zdanie sobie sprawy, że karmienie algorytmu własnym czasem to nie pakt, tylko pewnego rodzaju pułapka.

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski

Większość prac wykonana jest w klasycznej technice wklęsłodruku. Uzasadnieniem takiego wyboru jest przyjemność płynąca z procesu przygotowywania matrycy. Polerowanie, wycinanie, szlifowanie, trawienie czy korzystanie ze specjalistycznych narzędzi stają się pretekstem do rysowania, a jednocześnie pozwalają przetrawić i okiełznać świat algorytmów.

W pracach nie ma jednej opowieści. To raczej zbiór resztek – fal, które dotarły do brzegu i osiadły w głowie. Echo bycia pod wpływem algorytmu i echo życia bez niego. Miejsca, które zostają, kiedy feed się zatrzymuje. Rysunki, które powstają z potrzeby oderwania, a nie wyrażenia czegokolwiek.
Nie ma też buntu. Jest raczej miękka rezygnacja – cicha decyzja, że można inaczej. Że można dryfować bez celu albo przynajmniej łączyć oba światy. I że może właśnie wtedy coś się pojawi – nie wiadomo co, ale coś na pewno. A nuda staje się praktykę twórczą.

Widok wystawy, Filip Bruchnalski, „Reach the Beach”, SMTG, fot. Zbigniew Michalski