Emilia Kina, Le soir qui tombe, wystawa w Galerii Raster

Czy obraz malarski więcej odsłania czy ukrywa? Emilia Kina przygląda się naturze obrazów, wpisanej w nie iluzji, ale również ich fizycznej konstrukcji. We własnych pracach odwołuje się często, choć w nieoczywisty sposób, do dzieł sztuki nowożytnej i nowoczesnej.

Le soir qui tombe to tytuł obrazu belgijskiego surrealisty René Magritte’a, który tym razem stał się dla artystki inspiracją do stworzenia wielostopniowej malarskiej opowieści. Obrazy Kiny układają się we wnętrzu galerii w rodzaj scenografii, której tematem jest cykliczność natury i wpisana w nią dramaturgia, ludzka skłonność do czytania świata – i sztuki – jako romantycznego spektaklu. Ów sceniczny koncept zawiera w sobie obietnicę wzniosłej przyjemności, ale też niepokój związany z nieuchwytnością i kruchością wyczekiwanego momentu, tej idealnej chwili, tego jedynego obrazu.

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Widok wystawy, Emilia Kina, Le soir qui tombe, Galeria Raster, Dzięki uprzejmości Galerii Raster

Poszczególne obrazy łączą się w sekwencje. Światło zdaje się przesuwać z płótna na płótno, sugerując relację czasoprzestrzenną. To kolejny, poza plastycznym formowaniem płócien, poziom iluzji, jaki artystka wprowadza w swoje malarstwo. Plisowane kotary i zasłony – główny motyw prac Kiny – zatrzymują na sobie światła i cienie. Ich funkcją zdaje się kontemplacja świata widzialnego, a jednocześnie gra z pokusą i pożądaniem. I wreszcie, podtrzymanie tajemnicy, która czeka po drugiej stronie.