Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, wystawa w Galerii Piana

Tytuł Roboczy to przedsięwzięcie Bartka Buczka i Kornela Janczego: dwóch artystów, w tym jednego „technicznego”. Niby jest to wystawa – mamy przecież galerię, publiczność, towarzyszący pokazowi tekst i inne jej znamiona. Tymczasem format wystawy staje się tutaj jedynie pretekstem do rozwijania szeregu aktywności z pogranicza produkcji artystycznej, prezentacji, performansu oraz działalności uważanej zwykle za „okołoartystyczną”.

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Widok wystawy, Bartek Buczek, Kornel Janczy, Tytuł Roboczy, Fundacja Galerii Piana

Przez trzy tygodnie galeria gościć będzie warsztat Bartka Buczka, znanego niektórym jako technik i montażysta wystaw, innym jako artysta, a odgrywającego często obie role równocześnie, świadomie pozwalając na ich wzajemne oddziaływanie i „kontaminację”. Za szklaną witryną Galerii Piana, na oczach publiczności, wykonywać on będzie precyzyjną pracę – na warsztat pójdą przede wszystkim rzeźby autorstwa Kornela Janczego, ale również zlecenia innych artystów, zbiegające się z terminem wystawy. Galeria pełnić będzie również funkcję studia fotograficznego oraz, naturalnie, przestrzeni wystawienniczej, w której zarówno rzeźby Janczego, jak i prace własne Buczka zostaną wyeksponowane pomiędzy narzędziami, skrzyniami transportowymi, stanowiskami technicznymi i innymi elementami wyposażenia warsztatu. Nie mamy tu do czynienia z odtworzeniem, często fetyszyzowanego, chaosu ze studia artysty – wszystkie elementy wyposażenia zostały metodycznie wybrane i zainstalowane (chciałoby się rzec „skuratorowane”) przez Buczka i Janczego, na równi z sąsiadującymi obrazami czy rzeźbami. Sama galeria została również skrupulatnie przygotowana – świeżo odmalowane ściany i wyblone narożniki sprawiają, że pomieszczenie funkcjonuje jako wielkoformatowa cyklorama. Pozbawiona linii horyzontu, niemal sterylna przestrzeń sprawia wrażenie próżni, w której pracujący artyści, ubrani w „stuningowane” robocze uniformy, dryfują od stacji do stacji. Nie jest to bynajmniej rozwiązanie praktyczne, ale takie, które uwydatnia skonstruowany, performatywny charakter całej sytuacji. Współpraca między dwoma artystami i towarzysząca im negocjacja (między różnymi definicjami „pracy”, rolami, kompetencjami i statusem „robotników sztuki”) jest środkiem ciężkości ich wspólnej wystawy – indywidualne dzieła mają tu mniejsze znaczenie niż procesy towarzyszące ich powstawaniu i dystrybucji. W typowy dla siebie sposób, Buczek uwypukla, a nawet przerysowuje, pewne aspekty pracy technika, jednak trudno tu mówić o symulacji albo przywłaszczaniu czegokolwiek, ponieważ artysta technikiem faktycznie jest, a robota faktycznie zostaje wykonana.